در چند ماهه اخیر شاهد ورود نوع جدیدی از سی پی یو ها در بازار کشور بودیم. این سی پی یو ها که اصطلاحا Core I7 نامیده می شوند از نسل سی پی یو های
چند هسته ای جدید شرکت اینتل هستند. و به نظر می رسد بزودی جایگزین سی پی یوهای Core 2 شرکت اینتل خواهند شد. مهمترین ویژگیهای این سی پی یو ها را که منجر به عملکرد بهتر آنها شده را می توان به صورت زیر خلاصه کرد: 1- این سی پی یو ها اصطلاحا 4 هسته ای هستند بنابراین نسبت به سی پی یوهای 2 هسته ای رایج در بازار توانایی تعداد پردازش موازی بیشتری دارند 2- این سی پی یوها از رابط جدیدی به نام QPI (در مقایسه با وضعیت فعلی یعنی FSB ) استفاده می کنند. در عمل مدیریت حافظه ها مستقیما بر عهده خود سی پی یو قرار دارد و این کار از دوش چیپست مادربورد برداشته شده است. 3- این سی پی یوها از نسل جدید سی پی یوهای 1366 پایه ای (پینی) هستند. 4- این سی پی یو ها دارای 8 مگ L3 کش مشترک در بین تمامی هسته ها هستند. این امر سبب شده این سی پی یو ها برای علاقه مندان به بازی فوق العاده باشد. اطلاعات جامعتری در مورد این سی پی یو ها را می توان از آدرس زیر بدست آورد. http://www.intel.com/performance/desktop/consumer.htm
معرفی ویژگیها و مقایسه انواع سی پی یو های corei نوشته شده توسط م. پاک دامن
با توجه به درخواست دوستان و مشکلات پیش آمده برای متقاضیان خرید لپ تاپ و رایانه شخصی به طور خلاصه به معرفی ویژگیها و مقایسه سی پی یوهای روز بازار یعنی COREI های شرکت اینتل می پردازیم. امیدواریم این مطلب بتواند راهگشای خریداران باشد. اولین چیزی که در به نظر می رسد این است که آیا الان وقت خرید سی پی یوهای cori فرا رسیده است؟ در پاسخ به این سوال باید اشاره شود که سی پی یوهای نسل قبل شرکت اینتل یعنی core 2 dual ها در سال 2006 به بازار معرفی شدند و با توجه به عمر 5 ساله آنها هنوز بازار کاربران خانگی را در اختیار دارند. بنابراین سی پی یوهای نسل بعد یعنی cori ها هنوز جوانند و می توانند مدت نسبتا خوبی (حداقل 5 سال) به روز باشند. به نظر من زمان خرید این سی پی یو ها فرا رسیده است. Corei3: هر چند این سی پی یو ارزانترین سی پی یو در بین سه سی پی یوی فوق می باشد، اما عملکرد مناسب آن باعث ایجاد بازار مناسبی برای آن شده است. برخی از ویژگیهای این سی پی یو عبارت است از:
1- پردازش فرا رشته ای hyper threading(شکستن دستورات بزرگ به زیر مجموعه هایی و پردازش موازی آنها) 2- حمایت از ویندوز 64 بیتی 3- مجازی سازی virtualization اگر شما با رایانه به کارهایی مانند تایپ و تکثیر، وب گردی،چک کردن ایمیل و کارهایی از این قبیل می پردازید این سی پی یو می تواند پیشنهاد مناسبی باشد. چرا که نه تنها ارزان قیمت است همانطور که اشاره شد سی پی یوئی به روز می باشد.
COREI5:سی پی یوی حد وسط شرکت اینتل از نسل COREI ها می باشد. اگر شما با کامپیوتر خود به کارهایی ساده و بازیهایی ساده می پردازید تفاوت سرعت آن را با سی پی یو های COREI3 درک نخواهید کرد. اما در بازیهای سنگین تر، نرم افزارهایی گرافیکی سنگین، و محیط های مجازی سازی مثل XPMODE تفاوت ها بسیار چشمگیر خواهد بود. سی پی یوهای COREI5 به دو گروه تقسیم می شوند سی پی یوهای COREI5 DUAL CORE و COREI5 QUAD CORE پردازش گر CI5 DUAL CORE یک ساختار 32NM ، پردازش فرارشته ای و مجازی سازی و TURBO BOOST دارد. در بعضی از برنامه ها لازم است پردازش ها در یکی از هسته های سی پی یو انجام شود. در این حالت هسته های دیگر توان خود را به این هسته قرض خواهند داد (بالا بردن فرکانس). این ویژگی را TURBO BOOST می گویند. پردازش گر CI5 QUAD CORE نسبت به CI5 DUAL دو تفاوت دارد. اولا ساختاری 45NM دارد و ثانیا پردازش فرارشته ای ندارد. با توجه به این مطالب بهتر است زمانی که از نرم افزارهایی که از پردازش موازی استفاده می کنند، بهره می گیریم از CI5 DULA استفاده کنیم. به عنوان مثال زمانی که بیشتر به کار تغییر فرمتهای صوتی علاقه مندیم با توجه به اینکه معمولا اینکار در یک هسته انجام می شود از CI5 QUAD استفاده کنیم. به نظر من خرید CI5 یک خرید مناسب است. چرا که حد وسط محصولات اینتل را انتخاب کرده ایم. نه پول زیاد CI7 را می دهیم و نه پشیمانی خرید CI3 را خواهیم داشت. همچنین بیاد داشته باشیم که این سی پی یو ها در بازی و عملیات صوتی تصویری عملکرد خوبی دارد.
CORE I7: قبلا اطلاعات کاملی از این سی پی یو در اینجا گذاشته بودم. چند نکته مهم انتخاب این سی پی یو ها را تحت تاثیر قرار می دهد. 1- تفاوت قیمت CI7 با CI5 بسیار بیشتر از CI5 با CI3 است. به نظر من CI7 ها هنوز فرصت برای ازرانتر شدن خواهند داشت. 2- تفاوت سرعت پردازش در کارهای حرفه ای مثل نرم افزاهای CATIA، اتوکد و مایا بین سی پی یو CI5 و CI7 زیاد است 3- در صورت خرید لپ تاپ به نظر من صرفه با خرید CI7 و یا حداقل با CI5 است چرا که ممکن است سالهای طولانی تری لازم باشد این سی پی یو به ما خدمت کند.
Core i7 980X اولین پردازنده شش هسته‌ای دسکتاپ اینتل است که به تازگی وارد بازار شده است. البته سیاست‌های کاری اینتل برای چند هسته‌ای‌ها بیشتر معطوف به تولید سی‌پی‌یوهایی با قدرت و توان بالا است تا بهای آن و همین باعث شده تا این سی‌پی‌یو قیمت بالایی داشته باشد. اینتل Core i7 با فناوری ساخت ۳۲ نانومتر تولید شده است و دارای شش هسته فیزیکی با فرکانس ۳۳/۳ گیگاهرتز و با قابلیت هایپرتریدینگ (Hyper-Threading) است که باعث افزایش سرعت پردازش با اجرای چندین دستور به صورت هم زمان می‌شود. درهایپرتریدینگ هر هسته فیزیکی میتواند تبدیل به دو یا چند هسته منطقی شود در نتیجه این سی‌پی‌یو با ایجاد ۱۲هسته منطقی به خوبی به عمل تجزیه و تحلیل حجم بالایی از داده‌ها به صورت همزمان می پردازد. همچنین ۹۸۰X دارای یک حافظه مشترک ۱۲ مگابایتی(کش) است که در مقایسه با مدل قبلیCore i7 ظرفیت آن افزایش یافته است.
بسته به نوع پردازش، قابلیت توربو بوست (turbo Boost) -تکنولوژی برای ارتقا سرعت- که باعث می‌شود تا هسته‌های سی‌پی‌یو به طورخودکار در فرکانس بالاتری عمل کنند به صورت افزایش دینامیکی در این سی‌پی‌یو پشتیبانی می‌شود. در فناوری توربو بوست زمانی‌که توان پردازش روی یک هسته زیاد باشد میتواند به‌طور خودکار اورکلاک شده و در فرکانس بالاتری فعالیت کند. یکی از مزایای فوق‌العاده این سی‌پی‌یو استفاده از همان سوکت LGA1366 است که در مدل قبلی Core i7 مورد استفاده قرار گرفت و این باعث می‌شود تا با مادربوردهای چیپ X58 سازگاری کامل داشته باشد. البته به‌روزرسانی بایوس مادربورد برای پشتیبانی کامل از این سی‌پی‌یو ضروری است. قابلیت اورکلاک در این سی‌پی‌یو به راحتی و بدون نیاز به تنظیمات پیچیده در بایوس قابل انجام است. نگاهی جزیی‌تر به سی‌پی‌یوCore i7 980x Corei7 آخرین مدل پیشنهادی اینتل است که مبتنی بر فرآیند ۳۲ نانومتری نهالم (Nehalem) و بر پایه تکنولوژی وستمر است. (وستمر نام فناوری ساخت ۳۲ نانومتری نهالم است) در این سی‌پی‌یو اینتل دو عامل مهم در سرعت فرآیند پردازش یعنی تعداد هسته را به شش و مقدار کش L3 مشترک بین هسته‌ها را تا ۵۰ درصد (۱۲ مگابایت کش) نسبت به مدل قبلی Core i7 افزایش داده است. در مدل‌های قبلی که برای دسکتاپ‌ها تولید شده بود از چهار هسته پردازشی استفاده می‌شد. اینتل در این سری از اینستراکشن‌های (Instruction) جدیدی استفاده کرده است. AES-NI کاربردی است متشکل از ۱۲ اینستراکشن که باعث سرعت بخشیدن به عمل رمزی‌سازی و آشکارسازی داده‌ها می‌شود. همچنین دارای اینستراکشنSSE4 (برای پخش وتبدیل مولتی‌مدیا) به صورت کامل یعنی ورژن های ۱/۴ و ۲/۴ است. استفاده از تکنولوژی توربو بوست باعث می‌شود تا پردازنده به صورت دینامیکی چه در هنگام استفاده معمول و چه در حین اورکلاک سرعت فرکانس را از ۳۶/۳ گیگاهرتز به ۶/۳ گیگاهرتز ارتقا دهد. واحد کنترل کننده حافظه کماکان ازحافظه‌های DDR3 پشتیبانی میکند و به راحتی روی یک سوکتLGA 136 پیکربندی می‌شود. این واحد درون پردازنده قرار گرفته و از طریق این بخش کنترل می‌شود، بنابراین پردازنده تعیین‌کننده خصوصیات رم خواهد بود. معماری با اضافه شدن دو هسته جدید این سوال پیش می‌آید که اینتل برای خنک کردن این پردازنده از چه روشی استفاده میکند. اینتل با بهره‌گیری از سیستم خنک‌کننده پردازنده‌های نهالم شامل فن و سینک و گنجایش سیستم خنک‌کننده، توسط مدل جدیدی با نام DBX-B در۹۸۰x فرآیند خنک‌سازی و تهویه این سی‌پی‌یو را انجام میدهد. طرحی برج مانند با روکش‌های گرمایشی و چهار لوله بزرگ مسی که باعث می‌شود تا گرما به پره‌های آلومینیومی منتقل و از آن جا توسط فن پراکنده شود. در بالای DBX-B کلیدی تعبیه شده که حق انتخاب بین دو فن خنک‌کننده را در سطح های مختلف کارایی میدهد.این کلید با حروف Q به معنی “کم صدا” و P به معنی “کارایی بالاتر” علامت‌گذاری شده است. این کلید در بین دو حالت با ماکزیمم صدای ۳۵ دسی‌بل تحت عملکرد ۱۸۰۰ دور در دقیقه و ماکزیمم صدای ۲۰ دسی‌بل تحت عملکرد ۸۰۰ دور در دقیقه تعیین‌کننده خواهد بود.استفاده اینتل از این پین‌ها ابداعی است برای فرآیند خنک کردن سی‌پی‌یو روی سیستمی که بدون وقفه کار میکند. پیچ‌هایی که باعث بستن DBX-B به بورد میشوند به راحتی توسط دست باز و بسته میشوند. پایه‌ها نیز برای تماس مطلوب با آی‌اچ‌اس ۹۸۰ کاملا صیقلی هستند. مقایسه تفاوت اصلی این پردازنده با مدل قبلی اینتل (Core i7 975 ) در تعداد هسته‌ها و مقدار کش است. قابل ذکر است که این دو سی‌پی‌یو از نظر قیمت تفاوتی چندانی ندارند و میتوان گفت تنها عیب این سی‌پی‌یو قیمت بسیار بالای آن است. در مقایسه این سی‌پی‌یو با توبان۲ ، جدیدترین سی‌پی‌یو شش هسته‌ای AMD میتوان به دو برابر بودن مقدار کش مشترک لایه سوم Core i7 980X و توان هسته ای بسیار پایین توبان در مقابل این سی‌پی‌یواشاره کرد. اورکلاک
اورکلاک این سی‌پی‌یو شبیه مدل‌های Core i3،Corei5 و Core i7 است و با یک مادربورد ASUS مدل P6X58D پریمیم، قادر است تا به مرز سرعت هسته ۲۰۰ مگاهرتز در حالت پایه و ۱.۲۷ ولت برسد؛ چیزی فراتر از حد انتظار برای یک سی‌پی‌یو با قابلیت مولتی‌پلیر(حالتی افزاینده و ضریبی برای فرکانس سی پی یو). هنگام اورکلاک این سی‌پی‌یو، مقدار اختیاری ۳۵/۱ ولت برای حد ولتاژ انتخاب شد. این ولتاژ برای فرآیند استفاده روزانه مناسب است و همچنین مقدار گرما را در حد قابل کنترلی نگه می‌دارد. همچنین سرعت کارت حافظه را در حالت پیش فرض قرار داده شد تا تمامی تغییرات و بهبودی نوع کارکرد از سوی پردازنده باشد. فرکانس پایه (BceClk)160 مگاهرتز قرار داده شد و مقدار مولتی‌پلیر به ۲۶ افزایش داده شد و نتیجه ۱۶/۴ گیگاهرتز اورکلاک با ثبات بود. در واقع بدون نیاز به تنظیمات در بایوس و تنها با استفاده از بالا بردن ضریب افزایشی فرکانس سی‌پی‌یو یا همان مولتی‌پلیر شما به راحتی میتوانید تا چهار گیگاهرتز اورکلاک داشته باشید. مصرف برق قدرت و کارایی این پردازنده آن را به پرمصرف‌ترین قسمت در سیستم تبدیل میکند. جالب این جاست که با توجه به اضافه شدن دو هسته دیگر و همچنین سرعت پردازش بالاتر نسبت به مدل قبلی Core i7، به سختی میتوان گفت که به مقدار بیشتری نیرو نیاز دارد. در حالت عادی ۳۵ وات بیشتر از فنوم۲ مدل X4 965 ای‌ام‌دی است و برابر با اینتل Core Duo Quad مدل Q9650 و همچنین Core i7-920 است. نتیجه‌گیری از نظر تکنیکی مدل ۹۸۰ بر پایه معماری وستمر و تنها مزیت چشمگیر آن دو هسته اضافه است و میتوان گفت تنها عیب بزرگ آن قیمت بالا است. البته اگر مساله قیمت برای شما اهمیتی ندارد با خرید این سی‌پی‌یو صاحب پرسرعت‌ترین پردازنده دسکتاپ می‌شوید.این سی‌پی‌یو برای یک گیمر جذابیت چندانی ندارد زیرا با افزایش تعداد هسته جز در تعداد محدودی بازی تغییری ایجاد نمی کند . اگر شما طرفدار بازی هستید پیشنهاد میکنیم تا به جای سی‌پی‌یو به خرید کارت گرافیکی پر‌قدرت‌تر مثل HD5970 بپردازید. اما این سی‌پی‌یو برای کاربران نرم‌افزارهای ۳Dو کسانی‌که برای انجام کارهای گرافیکی خود به پردازنده پرقدرتی نیاز دارند و همچنین تدوینگران و در ضمیمه مولتی‌مدیا مانند میکس و مونتاژ انتخاب خوبی است. و از آن جایی‌که این سی‌پی‌یو دارای قابلیت مولتی‌پلیراست کار را برای اورکلاکرها راحت‌تر و بی دردسرتر کرده است به طوری که تنها با تنظیم مولتی‌پلیر میتوان به سرعت چهار گیگاهرتز دست یافت که البته با تنظیمات دقیق‌تر میتوان به اورکلاک بالاتری هم دست یافت.
علی علامه
مرجع: neoseeker.com – overclockersclub.com منبع
یکی از جدیدترین پردازنده های اینتل Core i7 نام دارد، در این سری شما سریع ترین پردازشگرهای حال حاضر دنیا را می بینید که دارای شش هسته هستند. بنابراین شاید وقت آن رسیده باشد که کمی دقیق تر به آن نگاه کنیم. اگر به دنبال یک بررسی کامل و فنی از پردازشگری هستید که نزدیک به دو میلیارد ترانزیستور را در خودش جای داده، این مطلب برای شما است. پس ادامه مطلب را از دست ندهید. این بار باید میزبان بررسی پردازنده ی جدید اینتل به نام Core i7-980X Extreme باشیم . پردازنده هایی که پسوند Extreme را با خود به همراه دارند همواره هدف خود را برروی مخاطبان علاقه مند خود و گیمر های حرفه ای متمرکز می کنند اما این پردازنده علاوه بر پیروی از این قاعده سریع ترین پردازنده ی desktop جهان نیز هست؛ پس ما راهی نداریم جز بررسی آن.
مشخصات این پردازنده ی جدید بسیاری را از روح و جان به وجد می آورد اما سعی کردم آن را به دقت مورد بررسی قرار دهم بنابر این جای بیشتری برای صحبت درباره این پردازنده وجود دارد پس در ادامه به بسیاری از موضوعات مرتبط با این پردازنده خواهیم پرداخت . در تصویر زیر می توانید بخش داخلی این پردازنده را مشاهده کنید . دو هسته بیشتر ، ۴ مگابایت Cache بیشتر و در عین حال مصرف انرژی تقریبا برابر با پردازنده ی قبلی یعنی i7-975Extreme از ویژگی های این پردازنده است . تصویر سمت راست نیز نمای طراحی ۳۲ نانومتری این پردازنده را نشان میدهد که توانایی گنجایش شش هسته را به ارمغان آورده . مشخصات:
معماری این پردازنده جدید ۳۲ نانومتری و از نوع GolfTown است در حالی که تا به حال معماری پردازنده های Core i7 ؛ ۴۵ نانومتری و از نوع Nehalem بوده است و این یکی از تحولات دیگری است که این پردازنده همراه خود به میان آورده اما سوکت این پردازنده با سوکت معماریNehalem یکسان است بنابراین، پردازنده ی Corei7-980X Extreme نیز نیازمند سوکت LGA1366 میباشد که در مادربرد های با چیپست X58 به کار میرود . پس خبر خوب این است که اگر از مادربرد های x58 استفاده می نمایید، لازم نیست نگران تعویض مادر برد خود باشید. در ساخت این CPU از ۱ میلیارد و ۷۰۰ میلیون ترانزیستور استفاده شده و فرکانس کاری هر هسته ۳.۳۳ گیگاهرتز است. ۶ هسته ای که در این پردازنده استفاده شده باعث تبدیل آن به قوی ترین پردازنده ی Desktop دنیا شده اند. مقدار Cache L3 این پردازنده برابر با ۱۲ مگابایت می باشد. این پردازنده انرژی الکتریکی معادل ۱۳۰ وات را در حداکثر کارکرد، به مصرف میرساند و ولتاژ ورودی آن برابر با تقریبا ۱ ولت می باشد. قیمت تقریبی این پردازنده ۹۹۹ دلار اعلام شده که پیش بینی می شود در ایران قیمت آن کمی بالاتر باشد. اگر چه بسیاری این قیمت را برای یک پردازنده نجومی میدانند اما داشتن سریع ترین پردازنده ی Desktop دنیا هم لذت خاص خود را دارد. نمای ظاهری این پردازنده فرق چندانی با پردازنده های دیگر مبتنی بر سوکت ۱۳۶۶ پین ندارد . تصویر زیر هم این موضوع را تایید می کند. در بالای این پردازنده به مانند تمام CPU های سری Core i7 یک پخش کننده ی حرارت قرار دارد و سطح زیرین این پردازنده نیز تفاوتی با دیگر پردازنده های سوکت LGA 1366 ندارد. حال به بررسی درون این پردازنده می پردازیم: Core i7-980X extreme بر پایه نسخه جدید طراحی هسته های اینتل پایه گزاری شده است و روند پردازش پیشرفته تر از پردازنده های قبلی سری Core i7 می باشد. اما به مانند معماری پیشین این سری عملکرد هر هسته مختص خود آن است یعنی هسته ها به صورت تکی کار میکنند. برای مثال ممکن است هسته اول ۱۰۰% کار کند در حالی که هسته دوم ۲۰% کار میکند و این موضوع به بار پردازشی بستگی دارد. اما تفاوت اصلی در اینجاست که تعدادی تغییر در AES-NI (Advanced Encryption Standard – New Instructions) ایجاد شده است . این تغییرات باعث شده اند که پنهان کردن و آشکار سازی الگوریتم ها در سخت افزار، تسریع شود. که این امر باعث کنترل دقیق تر میزان پردازش و فرکانس کاری CPU خواهد شد. چهره ی معماری GolfTown که در Core i7-980X extreme به کار گرفته شده ، شبیه به معماری Bloomfield است. (معماری دیگری که در پردازنده های قبلی Core i7 وجود داشت) اما به هر حال مقدار Cache بیشتری در GolfTown به کار گرفته شده (۱۲ مگابایت از نوع L3 ) در حالی که Bloomfield از ۸ مگابایت کش استفاده می کرد. مشخصات دیگر این CPU را می توانید در تصویری که از نرم افزار CPU-Z در بالا قرار داده شده ببینید. فرکانس نرمال این پردازنده برابر با ۳.۳۳ گیگا هرتز است که در حالت توربو به ۳.۶ گیگا هرتز می رسد. حداکثر فرکانس QPI (که مدتی است جای گزین FSB شده ) به ۶.۴GT/s (3200 مگاهرتز) میرسد. توان مصرفی این پردازنده نیز برابر با ۱۳۰ وات میباشد که مشابه CPU های قبلی سری Core i7 است. تصویر زیر معماری GolfTown را نشان میدهد. پردازنده ی Core i7-980X Extreme در ظاهر خود هر ۶ هسته با معماری GolfTown را در بر میگیرد. در وسط این پردازنده موتور صف بندی و عناصری که هسته ها را شامل نمیشوند قرار دارد. در پهلوی هر سه هسته سه Cache L3 قرار دارند یعنی برای سه هسته سمت راست و چپ هر کدام ۶ مگابایت کش در نظر گرفته شده است. کنترل کننده حافظه در بالا و لینک های QPI در سمت چپ و راست پردازنده قرار گرفته اند. هر سه هسته، یک لینک QPI. همچنین همانظور که گفته شد در ساخت این پردازنده از یک میلیارد و ۷۰۰ میلیون ترانزیستور استفاده شده است و سایز کلی آن برابر با ۲۴۸ میلیمتر مربع میباشد. گنجانده شدن ۶ هسته در این پردازنده نیز به لطف معماری ۳۲ نانو متری امکان پذیر شد. همچنین همراه پردازنده ی Corei7-980X Extreme یک خنک کننده جدید عرضه می شود که با نوع DBX-B جایگزین شده است که این فن از نوع Tower-type می باشد. هیت سینک آلمینیومی به همراه ۴ هیت پیپ (لوله های انتقال حرارت) در هرطرف ، قدرت خنک سازی را تاحد زیادی افزایش داده اند. همچنین یک سویچ روی فن قرار دارد که سرعت آنرا کنترل می کند. این فن در سرعت ۸۰۰ دور در دقیقه حدود ۲۰ دسی بل صدا تولید می کند و در سرعت ۱۸۰۰ دور در دقیقه صدای این فن به ۳۵ دسی بل می رسد. اورکلاک: اورکلاک این پردازنده را با فن فابریک خودش انجام شد تا مشخص شود که حداکثر فرکانس کاری این پردازنده چقدر است. بار اول توانستیم فرکانس این پردازنده را به ۴.۱ افزایش دهیم اما عملکرد سیستم پایدار نبود و برای دستیابی به عملکرد پایدار سیستم را دوباره راه اندازی کرده و این بار توانستیم اورکلاک را در فرکانس ۳.۹ گیگاهرتز انجام دهیم و سیستم توانست پایدار بماند در مجموع برای یک CPU با فن فابریک این مقدار اورکلاک را میتوان خوب ارزیابی کرد اما مطمئنا با به کار بردن خنک کننده های قوی تر میتوان به پایداری در فرکانس های بالا تر نیز دست پیدا کرد. توجه داشته باشید که اورکلاک برای مواقعی که نیاز به قدرت بیشتری احساس می شود انجام می شود که با توجه به همین موضوع با وجود در اختیار داشتن چنین پردازنده ای با۶ هسته ۳.۳۳ گیگاهرتزی، نیاز به اورکلاک در مواردی معدود احساس خواهد شد و گیمر ها نیاز چندانی به این کار نخواهند داشت ، حداقل تا زمانی که Crysis2 وارد بازار شود! مادربردهای پیشنهادی اگر همین چند وقت پیش یک مادربرد X58 خریدید که هیچ؛ اما اگر در فکر خرید مادربردی هستید که بر مبنای چیپست X58 باشد، ما برای شما دو گزینه زیر را پیشنهاد میکنیم:
اولین گزینه مادربرد GIGABYTE X58A-UD5 میباشد . شاید برای بسیاری از شما این مادر برد آشنا به نظر برسد ، تعجبی هم ندارد چون هم گیگابایت مارک معروفی است و هم X58A-UD5 ، قدرتمند ظاهر شده است. این مادر برد علاوه بر توانایی های بالایی که در پشتیبانی از اسلات های گرافیکی دارد به USB3 و SATA3 نیز مجهز شده است . این مادر برد از چهار اسلات PCI-E2.0 بهره میبرد که در صورت کار به صورت تکی یا دوتایی از نوع X16 و در صورت کار به صورت ۳ و ۴ تایی به ترتیب دوتای اولی به صورت X16 و دوتای بعدی به صورت X8 کار می کنند . سیستم خنک کننده ی این مادر برد نیز در حد مطلوبی است و از هیت سینک ها و هیت پیپ های نسبتا بزرگی بهره میبرد که باعث خنک سازی بهتر می شوند.
پیشنهاد بعدی ما مادر برد ASUS P6X58D Premium این مادر برد نیز همانند مورد قبلی دارای هیت سینک ها و هیت پیپ های بزرگ و سیستم خنک سازی مناسبی می باشد و از USB3 و SATA3 نیز پشتیبانی به عمل می آورد. تعداد اسلات های PCI-E در این مادربرد برابر با سه عدد می باشد که هر سه آنها به صورت X16 کار می کنند. با توجه به این مساله ، کراس فایر و SLI با این مادربرد بسیار لذت بخش بود. این مادربرد همچنین به طراحی ۱۶+۲ فاز نیز مجهز شده است. خازن های این مادر برد همانند UD5 ساخت ژاپن بوده و ۱۰۰% جامد می باشند که این به معنی طول عمر بالای این خازن ها است. در کل ASUS P6X58D را می توان مادربردی سریع و قدرتمند توصیف کرد که کار با آن لذت بخش و آسان است. و GIGABYTE X58-UD5 را میتوان مادربردی با طراحی بسیار عالی و با عملکرد سریع و قدرتمند و خنک سازی فوق العاده توصیف کرد که با قابلیت های خود دل هر کاربری را به دست می آورد. تست با ۳D Mark 06 : کاربرانی که با نرم افزار های تست سخت افزار آشنایی دارند حتما نام این برنامه را شنیده اند. تستی که روی این پردازنده انجام شد متشکل از دو صحنه ی سه بعدی مختلف بود که آنها توسط یک رندر گیرنده نرم افزاری اجرا شده که وابسته به کارکرد CPU شما می باشد. در نمودار زیر میتوانید، امتیاز پردازنده های مختلف را مشاهده نمایید. مشخصات سخت افزاری نیز در بالای نمودار نوشته شده است. Core i7-980X بالا ترین امتیاز را کسب کرده اما فاصله آن با Core i7-975 به اندازه ای که باید باشد نیست. تست با ۳D MARK Vantage این برنامه فیزیک هایی را که برروی گیم ها اجرا میشوند را به عنوان ابزاری برای تست عملکرد سیستم های مختلف به کار می برد. صحنه ی پرواز دو هواپیما و برخورد آنها به یک دیگر و طبعا برخواستن دود و آتش ناشی از انفجار که بار پردازشی زیادی را بر پردازنده وارد می کند ، در این تست مورد استفاده قرارگرفت.
بر خلاف تست قبلی در این تست پردازنده ی i7-980X توانست عملکرد بسیار خوبی را به نمایش بگذارد و توان مندی خود را ثابت کند و عملکردی حدودا ۴۰ درصد بیشتر از Core i7 975 ارائه دهد که مقدار بسیار قابل توجهی می باشد.
در نهایت : پردازنده ی جدید بدون شک عملکرد قابل توجهی را ارائه می دهد و سرعت و قدرت بالای آن می تواند نیاز گیمر های حرفه ای را برطرف سازد. این پردازنده باقیمت ۹۹۹ دلار به فروش می رسد. و همانگونه که در ابتدای مقاله اشاره شد قیمت این پردازنده در ایران کمی گران تر خواهد بود. این CPU همچنین توانایی بالایی برای اورکلاک کردن از خود نشان داد. از طرفی دیگر این پردازنده را میتوان انقلابی نامید زیرا اولین پردازنده ی ۶ هسته ای Desktop است و عملکرد بسیار بالایی دارد همچنین این سی پی یو اولین نسخه از معماری GolfTown اینتل می باشد. یکی دیگر از نقاط قوت این پردازنده پشتیبانی از سوکت ۱۳۶۶ اینتل می باشد که آن را برای مادربرد های دارای چیپست X58 قابل استفاده می سازد.
رقابت میان اینتل و AMD همچنان ادامه دارد. اما چیزی که مشخص است، این است که اینتل اولین پردازنده ی ۶ هسته ای را برای Desktop تولید کرد و قطعا این نام همراه این شرکت خواهد ماند. منبع مشخصات: سایت رسمی شرکت اینتل منبع تست ها و بنچ مارک ها: HotHardware
فوت و فن‌های اورکلاک پلتفرم Core i7 تغییر اسلوب اینتلی ها
تغییر اسلوب اینتلی ها
از زمان معرفی پردازنده‌های Core 2 تاکنون این پردازنده‌ها توانایی‌های فراوان و قابل اطمینان خود را به خوبی به کاربران ثابت کرده‌اند. نمایش بسیار خوب این پردازنده‌ها سبب شد تا مدت‌ها پیش از عرضه رسمی پردازنده‌های جدید Core i7، انتظارات از قابلیت‌های اورکلاکینگ این پردازنده‌ها نیز در سطح بالایی باشد. هم اکنون و با گذشت چند ماه از عرضه Core i7، اعداد، ارقام و نتایج اورکلاک این پردازنده‌ها در گوشه وکنار اینترنت، حاکی از برآورده شدن این انتظارات است. قابلیت‌های اورکلاک Core i7، به دلیل پیشرفت‌های انجام گرفته در ساخت آنها، نه تنها از Core 2 Douها کمتر نیست، بلکه بیشتر هم میتواند باشد. جدا از این، اورکلاک Core i7ها به دلیل همین پیشرفت‌ها و تغییرات صورت گرفته در ساختار آنها تفاوت قابل ملاحظه‌ای با Core 2 Douها دارد. در واقع اورکلاک تمام پردازنده‌های اینتل تا قبل از عرضه Core i7 شبیه به هم بوده و از یک روش ساده تبعیت می‌کرد ولی در مورد Core i7ها، روش کار کمی تفاوت کرده و به تفکر و اطلاعات بیشتری نیاز خواهید داشت. ما در اینجا این تفاوت‌ها را به خلاصه و مختصر برخواهیم شمرد.
برای همیشه با فرکانس مسیر(FSB) خداحافظی کنید! از سال ۱۹۷۸ تا به امروز، تمام پردازنده‌های اینتل توسط مسیر FSB، به تراشه پل شمالی متصل می‌شدند. در این مهندسی کنترلر حافظه درون تراشه پل شمالی قرار می‌گرفت. درCore i7ها، اولا مسیر FSB حذف شده، ثانیا کنترلر حافظه به درون پردازنده انتقال داده شده است. بنابراین درون بایوس مادربوردهای Core i7، دیگر گزینه‌ای به عنوان فرکانس FSB پیدا نخواهید کرد. در عوض فرکانس جدیدتری با نام Base Clock یا bclock معرفی شده که مقدار پیش فرض آن برای تمام مدل‌های معرفی شده تا به امروز ۱۳۳ مگاهرتز است. درون یک پردازنده Core i7 به دو بخش کلی Core شامل هسته‌های پردازشی و Uncore شامل سایر قسمت‌ها مثل کنترلر حافظه، حافظه L3 و رابط QPI تقسیم می‌شود. این دو بخش دارای فرکانس‌های عملیاتی مجزا بوده که هر دو فرکانس به فرکانس پایه یا همان base Clock وابسته است. قسمت هسته (Core) دارای یک ضریب فرکانس مجزا است. فرکانس عملیاتی این قسمت از حاصل ضرب این ضریب در فرکانس پایه به دست می‌آید. به عنوان مثال، فرکانس پردازنده مدل i7-920 که دارای ضریب ۲۰ است از فرمول ۲۶۶۶ =۱۳۳×۲۰ به دست می‌آید. داستان ضریب فرکانس باز و یا بسته، در i7ها نیز وجود دارد. در مدل‌های عادی یا غیر ویرایش فوق‌العاده (non EE)، تنها میتوان این ضریب را کاهش داد در حالیکه در مدل‌های EE، امکان افزایش این ضریب نیز وجود دارد. نتیجه آنکه برای اورکلاک مدل‌های غیر EE ، تنها راه موجود، افزایش فرکانس پایه بوده در حالیکه برای مدل‌های EE، از هر دو روش افزایش ضریب فرکانس و یا افزایش فرکانس پایه و یا هر دو میتوان استفاده کرد. Turbo mode حالت Turbo، یکی از قابلیت‌های جدیدی است که به Core i7ها افزده شده است. این قابلیت، توانایی اورکلاک اتوماتیک پردازنده را در شرایط پردازشی خاص دارد. به طور خلاصه وقتی Turbo mode از داخل بایوس فعال شود، هنگام اجرای نرم‌افزارهای Single thread، دو واحد و هنگام اجرای نرم‌افزارهای Double thread( مثل اکثر بازی‌ها)یک واحد به ضریب فرکانس هسته افزوده شده که موجب افزایش فرکانس عملیاتی پردازنده می‌شود. این افزایش، به ضریب فرکانس پیش فرض انجام می‌شود، بنابراین اگر ضریب فرکانس را روی مقداری غیر از پیش فرض آن تنظیم کرده باشید،Turbo mode افزایش را به قدری انجام میدهد تا به مقدار توضیح داده شده در بالا برسد. مثلا برای i7-920 که ضریب فرکانس آن ۲۰ است، حالت Turbo این ضریب را به ۲۱ یا ۲۲ افزایش میدهد. در صورتیکه ضریب فرکانس این پردازنده را روی ۱۵ قرار داده باشید، باز هم در حالت Turbo به ۲۱ یا ۲۲ افزایش خواهد یافت. افزایش ضریب فرکانس توسط Turbo، در مواقعی که هر ۴ هسته پردازشی، دارای بار پردازشی بوده و یا دمای پردازنده بالا است، انجام نخواهد شد. اگر پردازنده i7 خود را اورکلاک کرده‌اید و حالت Turbo نیز فعال است، باید به فرکانس‌های عملیاتی جدید در حالت Turbo نیز توجه داشته باشید. این فرکانس‌ها باید در محدوده‌ای باشند که پردازنده پایداری خود را حفظ کند. بنابراین با فعال کردن Turbo باید یک بازنگری کلی در فرکانس پایه و ولتاژ پردازنده داشته باشید. برون هسته (Uncore): مجزا ولی مرتبط همانطور که قبلا گفته شد، در در داخل i7ها، به غیر از هسته‌های پردازشی، سایر قسمت‌ها، "برون هسته" یا Uncore نامیده می‌شود. برون هسته، دارای ضریب فرکانس مجزا و در نتیجه فرکانس عملیاتی مجزا است.فرکانس عملیاتی برون هسته از فرمول "ضریب فرکانس برون هسته × فرکانس پایه" به دست می‌آید. تمام مواردی که در مورد باز یا بسته بودن ضریب فرکانس قسمت هسته گفته شد برای قسمت برون نیز صادق است. بنابراین در پردازنده‌هایی که ویرایش فوق‌العاده نیستند (non EE)، با افزایش اورکلاک هسته، عملا غیر هسته نیز اورکلاک می‌شود. حال اگر بخواهید قسمت غیر هسته را اورکلاک نکنید چه باید کرد؟ پاسخ خیلی ساده است، در کنار افزایش فرکانس پایه، ضریب فرکانس بخش غیر هسته را به قدری کاهش دهید تا فرکانس عملیاتی این بخش به میزان مورد نظر برسد. ضریب فرکانس‌های پیش فرض بخش غیر هسته برای مدل‌های مختلف i7ها را میتوانید از جدول موجود پیدا کنید. مهمترین نکته هنگام تنظیم فرکانس بخش برون هسته این است که فرکانس آن، دو برابر فرکانس تنظیم شده برای ماژول‌های حافظه باشد. بنابراین اگر فرکانس ماژول‌های حافظه را روی ۱۳۳۳ مگاهرتز قرار دادید فرکانس بخش برون هسته باید روی ۲۶۶۶ مگاهرتز باشد. قدری در مورد QPI مسیر ارتباطی QPI، در پردازنده‌های Core i7 دقیقا مشابه مسیر HT در پردازنده‌های AMD است که پردازنده را به تراشه پل شمالی مرتبط میکند. سرعت این مسیر نیز تابعی از فرکانس پایه است که به صورت" فرکانس پایه × ضریب QPI" تعریف می‌شود. داستان قابل تغییر بودن یا نبودن این ضریب فرکانس با ضرایب قبلی کمی متفاوت است این ضریب در پردازنده‌های نسخه EE قابل تغییر ( کاهش یا افزایش) است ولی در سایر مدل‌ها قابل تغییر نیست. بنابراین هنگام اورکلاک یک نسخه غیر EE، مثل i7- 920، اگر سرعت مسیر QPI از حد مجاز فراتر رفت، چاره‌ای جز کاهش فرکانس پایه نخواهید داشت چراکه ضریب QPI در این پردازنده، اصلا قابل تغییر نیست. تجربه نشان داده که برای مدل‌های کنونی i7ها، سرعت مسیر QPI بین ۰/۷ تا GT/Sا۲/۷ قابل تحمل و پایدار است.
ولتاژها را فراموش نکنید در اورکلاک‌های حرفه‌ای، تنظیم ولتاژهای عملیاتی، مهمترین رکن حفظ پایداری به حساب می‌آید. برای مدل‌های کنونی پردازنده‌های i7، ولتاژ عملیاتی پیش فرض هسته روی ۲/۱ ولت قرار گرفته است. برای خنک‌کننده‌های هیستینک و فن معمولی حد توصیه شده افزایش ولتاژ،۴/۱ ولت است. برای افزایش ولتاژ بیش از این توصیه می‌شود از خنک‌کننده‌های کاراتری استفاده شود. قسمت دیگری که ولتاژ آن قابل تغییر بوده، رابط QPI است. ولتاژ پیش فرض این قسمت ۱/۱ ولت است پیشنهاد می‌شود برای داشتن یک اورکلاک پایدار، ولتاژ این قسمت راحداقل به ۳/۱ ولت افزایش دهید. البته برای پردازنده قدرتمندی مثل مدل i7 965 EE، ممکن است لازم باشد این مقدار تا ۵/۱ ولت هم افزایش یابد. ماژول‌های حافظه نیز جزو دیگر قسمت‌هایی هستند که ممکن است نیاز به افزایش ولتاژ عملیاتی داشته باشند. این افزایش ولتاژ باید متناسب با فرکانس عملیاتی ماژول‌های حافظه باشد. بهتر است که ولتاژ عملیاتی حافظه‌های DDR3 در پلتفرم Core i7 از ۶۵/۱ تجاوز نکند چراکه میتواند به پردازنده سیستم، آسیب جدی برساند. آخرین نکته نیز به برخی مادربوردهای مجهزتر تراشه X58 اختصاص دارد. طبق گفته‌های اینتل، ضریب فرکانس حافظه و QPI روی پردازنده‌های غیر EE، قفل هستند. با این وجود برخی سازندگان مادربورد، با تغییراتی در بایوس محصولات X58 خود، امکان تغییر این ضرایب را فراهم کرده‌اند که شرایط اورکلاک را بسیار ساده‌تر میکند. هنگام انتخاب مادربورد بد نیست این موضوع را نیز مد نظر داشته باشید.
بی‌شک Core i7 بهترین خبراینتل در سال گذشته میلادی برای کاربران بود. مهندسی پردازنده‌های Core i7 تفاوت‌های عمده‌ای با Core 2ها داشت که همگی آنها کمک بزرگی به این پردازنده‌ها برای حفظ یک اختلاف قابل ملاحظه با Core 2ها کرد. ۴ هسته پردازشی مجزا در کنار کنترلر حافظه قرار گرفته در داخل پردازنده، از جمله مزایای Core i7 نسبت به پردازنده‌های قدیمی اینتل است که این پردازنده‌ها را در سطح کارآیی متفاوتی قرار میدهد. قرار دادن کنترلر حافظه درون پردازنده‌ها مدت‌ها پیش توسط AMD به کار گرفته شده بود و کاری که اینتل در این مورد انجام داده، فناوری جدیدی به حساب نمی‌آید. در عوض اینتل یک حرکت جدید انجام داده و آن اضافه کردن مسیرهای حافظه قابل دسترسی توسط پردازنده‌های Core i7 است که بحث اصلی امروز ما نیز هست. حافظه‌های سه کاناله یا Triple Channel، تکنولوژی جدیدی است که اینتل به همراه پلتفرم Core i7 معرفی کرده است. اینتل بعد از سازگار کردن کامل محصولات خود با حافظه‌های DDR3، مسیر ارتباطی آنها را نیز از پهنای باند ۱۲۸ بیت در حافظه‌های دوکاناله به ۱۹۲ بیت در حافظه‌های سه‌کاناله افزایش داد. البته این قابلیت فعلا تنها برای پلتفرم Core i7 درنظر گرفته شده است. چیزی که ما امروز به آن می‌پردازیم، تاثیر حافظه‌های سه‌کاناله روی کارآیی سیستم است. برای خیلی از کاربران مهم است بدانند که آیا این حافظه‌های سه‌کاناله واقعا کمکی به یک پردازنده Core i7 میکنند و یا اینکه با همان حافظه‌های دوکاناله نیز میتوان کارآیی موردنظر را داشت. این چیزی است که در ادامه به آن پی خواهیم برد.
جزئیاتی در مورد کنترلر حافظه Core i7 از زمان معرفی اولین کامپیوتر شخصی، حافظه این سیستم‌ها از مسیر مجزا استفاده می‌کرد. این مسیر به تراشه مجزایی با نام پل شمالی متصل می‌شود. پل شمالی به طور مستقیم به پردازنده مرکزی و ماژول‌های حافظه وصل می‌شود و به نوعی میتوان آن را قلب سیستم به حساب آورد. ضمن اینکه سایر اجزای روی مادربورد نیز در مسیرهای مجزا به همین پل‌شمالی متصل میشوند. در سال ۲۰۰۳، شرکت AMD برای نخستین بار توانست تغییر اساسی در پل ارتباطی میان پردازنده و ماژول‌های حافظه ایجاد کند. این شرکت در پردازنده‌های سری K8 خود، کنترلر حافظه DDR را درون پردازنده قرار داد. پردازنده‌های سوکت ۷۷۵ این شرکت، دارای کنترلر حافظه با توانایی پشتیبانی از حافظه‌های DDR با فرکانس ۴۰۰ مگاهرتز بودند. این فرکانس به معنای پهنای باند حافظه معادل ۲/۳ گیگابایت در ثانیه است. جالب اینکه کارآیی و بازده این کنترلر حافظه به دلیل ارتباط مستقیم با پردازنده بسیار بالا بوده به طوریکه پهنای باند آن به حدود ۳ گیگابایت در ثانیه میرسد که در آن زمان، فوق‌العاده بود. AMD در پردازنده‌های سوکت ۹۳۹ خود، پشتیبانی از حافظه‌های دو کاناله DDR را نیز افزود. در این حالت، پهنای باند تئوری به بیش از ۴/۶ گیگابایت در ثانیه میرسد. در عمل و با توجه به محدودیت‌های موجود، پهنای باند حدود ۱۲/۶ گیگابایت در ثانیه، بیشترین کارآیی قابل دستیابی از این پلتفرم بود که باز هم در نوع خود بی‌رقیب بود. کمی بعدتر، AMD توانست پشتیبانی از حافظه‌های دو کاناله DDR2 را نیز به کنترلر حافظه در پردازنده‌های سوکت AM2 بیفزاید. پهنای باند تئوری در این حالت ۵/۸ گیگابایت در ثانیه بود که در عمل به ۷ تا ۵/۷ گیگابایت در ثانیه رسید. Core i7 اولین نسل پردازنده‌های اینتل به شمار می‌‌آیند که کنترلر حافظه آنها درون خود پردازنده قرار گرفته است. اینتل این قسمت را Uncore نامیده است که معادل فارسی آنرا "برون هسته" در نظر می‌گیریم. رابط و مسیر ارتباطی میان قسمت برون هسته و پردازنده عینا مشابه مسیرهایی است که هسته‌های عملیاتی یک پردازنده Core i7 برای اتصال با یکدیگر استفاده میکنند. اینتل به جای استفاده از یک یا دو مسیر ۶۴ بیتی حافظه برای اتصال و تبادل اطلاعات با پردازنده از سه مسیر ارتباطی ۶۴ بیتی بهره برده که پهنای کل مسیر را به ۱۹۲ بیت میرساند. اصطلاح حافظه‌های سه کاناله نیز دقیقا به تعداد همین مسیرهای ارتباطی حافظه اشاره دارد. به علاوه، اینتل پشتیبانی از حافظه‌های DDR2 را برای پردازنده‌های Core i7 حذف کرده و کنترلر حافظه این پردازنده‌ها را برای کار با حافظه‌های DDR3 با حداقل فرکانس ۱۰۶۶ مگاهرتز بهینه کرده است. استفاده از سه کانال حافظه در این فرکانس، پهنای باند تئوری حافظه معادل ۲۵ گیگابایت در ثانیه را به دنبال دارد. این حجم، میان ۴ هسته عملیاتی پردازنده و همچنین کل سیستم تقسیم می‌شود. تست‌های صورت گرفته نشان میدهد که پلتفرم‌های Core i7 توانایی رسیدن به پهنای باند ۲ گیگابایت در ثانیه در شرایط مذکور را دارند. این رقم، حجم بسیار بالایی از اطلاعات است که بین پردازنده و کنترلر حافظه رد و بدل می‌شود. جواب سوال ما برای پی بردن به سوال اصلی که تاثیر حافظه‌های سه کاناله روی کارآیی سیستم است، سراغ نتایج یک پلتفرم Core i7 در چند نرم‌افزار مخصوص تست سخت‌افزار رفتیم. تست‌های انجام گرفته روی مادربورد P6T Deluxe از اسوس و پردازنده Core i7 956 صورت گرفته است. تست اول که تست خواندن و نوشتن در نرم‌افزار اورست است نتایج بسیار جالبی را بیان میکند. همانطور که می‌بینید ترکیب سه ماژول DDR3 با فرکانس ۱۰۶۶ مگاهرتز در حالت سه کاناله عملکرد بهتری از ترکیب دو ماژول DDR3 با فرکانس ۱۶۰۰ مگاهرتز در حالت دو کاناله دارد. به علاوه طبق انتظار، چینش سه کاناله امتیازهای بالاتری نسبت به چینش دو کاناله به دست آورده است. اختلاف این دو چینش، برای هر دو تست خواندن و نوشتن بین ۲۵ تا ۳۰ درصد بوده که قابل ملاحظه است.
برخلاف تست مصنوعی اورست، در دو تست واقعی دیگر که یکی به ویرایش تصاویر ویدئویی و دیگری به بازی اختصاص دارد، اختلاف میان چینش دو کاناله و سه کاناله چندان محسوس نیست. تست ویرایش و ساخت تصاویر ویدئویی با استفاده از نرم‌افزار پریمیر انجام گرفته است. به نظر میرسد در این تست، هسته‌های پردازشی توانایی اشباع سه کانال حافظه چیزی بیشتر نسبت به دو کانال حافظه را ندارد. در این تست پردازنده بار پردازشی بسیار بالایی را تحمل میکند و حافظه برای مدت طولانی خالی از هر گونه اطلاعات خواهد بود. برای موتور گرافیکی بازی کرایسیس نیز حافظه سه کاناله کمک زیادی نخواهد کرد. همانطور که می‌بینید اختلاف سرعت فریم در این بازی سنگین، به زحمت به ۳ فریم در ثانیه میرسد. به نظرمی‌رسد پهنای باند حافظه بیشتر حافظه‌های سه کاناله، کمک چندانی در اجرای بازیهای سه بعدی نخواهد کرد. کلام آخر انتقال کنترلر حافظه به داخل پردازنده درCore i7ها، حرکت بسیار معقول و موثری قلمداد می‌شود. این تغییر برتری قابل ملاحظه‌ای به Core i7 نسبت به Core 2 داده است. با این حال امروز دیدیم که حافظه دو کاناله برای کار با پردازنده‌های Core i7 کافی بوده و چینش جدید سه کاناله چیز خاصی عاید این پردازنده‌های قدرتمند نخواهد کرد. ارتباط مستقیم پردازنده با کنترلر حافظه، امکان استفاده بیشتر از پتانسیل حافظه‌های دو کاناله را در این پردازنده‌ها فراهم کرده به طوریکه پهنای باند مورد نیاز برای سیستم در همین حالت دو کاناله فراهم می‌شود. در واقع سیستم پهنای باند اضافی که توسط حافظه‌های سه کاناله فراهم شده نیاز نداشته و از آن استفاده نمی‌کند. برنامه‌های آینده اینتل برای افزایش سرعت در پلتفرم Core i7 و استفاده سنگین‌تر و بیشتر از حافظه از جمله طراحی سیستم‌های IGP(دارای پردازنده گرافیکی مجتمع) به پهنای باند بیشتر از مقدار کنونی نیاز خواهند داشت در آن صورت حافظه‌های سه کاناله می‌توانند نقش موثرتری ایفا کنند.
