reza3400
سرپرست بخش اخبار و فرکانس ماهواره
- 2010-08-07
- 1,595
- 7,500
این کارت فوق حرفه ایی با پشتیبانی سیستم ارسال و دریافت فرکانسهای DVB-S2 هماهنگی کامل دارد
مزایای MPEG-4 و DVB-S2
یکی از تکنیک های جدیدی که روز به روز بیشتر در تلویزیونهای ماهواره ای جا می افتد ، سیستم MPEG-4 می باشد . ممکن است یک فرد حرفه ای این سیستم را H.26 , AVG MPEG-4 یا MPEG -4.10 بنامد. این نامهای مختلف از اسامی ( یاشماره های ) استاندارد های معرفی شده ، مشتق می شوند. سیستم معروف MPEG-2 بیش از 10 سال قدمت داد و تردیدی نیست که MPEG-4 جایگزین آن خواهد شد . مسلما مزیت اصلی آن ، در کارایی بیشتر می باشد . در حالی که در سیستم MPEG-2 به نسبت تراکمی در حد 50:1 دست می یابیم ، تکنیکهای جدید چیزی در حد 100:1 را در اختیار می گذارد . چنین پیشرفتی بدین معنی است که تعداد کانالهای رادیویی و تلویزیونی قابل ارسال از یک فرستنده خاص ، به دو برابر افزایش می یابد . بنابراین با تغییر به حالت MPEG-4 مالکان شبکه های رادیو تلویزیون شاهد کاهش چشمگیری در هزینه های مالکیت یااجاره فرستنده خواهند بود .
با این همه ، برای عملی شدن موضوع نه تنها سیگنالهای ارسالی ، بلکه دیکودرها موجود در رسیورها نیز باید تغییر کرده و از نوع متفاوتی باشند . ریسیورهای معمولی اروپایی می توانند سیگنالهای MPEG-2 را رمز گشایی کنند ،اما قادر به کار با سیگنالهای MPEG-4 نیستند . بخش زیادی از آنها قادر به کار با سیگنالهای MPEG-2 با فرمت 4 : 2 : 0 هستند . گروه کوچکی از آنها نیز می توانند علاوه بر این فرمت ، با سیگنالهای MPEG-2 فرمت 4: 2: 2 نیزکار کنند . این فرمت کیفیت بالاتر تصویر را تضمین می کند و در حال حاضردر سیگنالهای برخی کانالها بکار می رود . متاسفانه تفاوت در کیفیت تصاویر، چندان قابل توجه نیست . جهت دستیابی به یک بهبود چشمگیر در کیفیت تصاویر، باید استاندارد تصاویر را از حالت معمولی ( SDTV ) به حالت کیفیت بالا (HDTV ) ارتقا دهیم . تفاوت اصلی این استاندارد ها در دقت تصاویر است . اکثر کانالهای ماهواره ای عادی که بصورت SDTV پخش می شوند ، دارای دقتی در حد 560x720 پیکسل برای سیستم PAL و یا 480x720 پیکسل برای سیستم NTSC هستند .
برخی از کانالهای تبلیغاتی ممکن است از دقت های پایین تری مانند 576x352 و یا حـــتی 288 در 352 پیکسل نیز بهره مند باشند . چنین سیگنالهای کم دقتی به نرخ بیت های کمی نیاز دارند ، اما کیفیت تصاویرشان نیز فاصله زیادی تا حد مطلوب دارند . استاندارد HDTV قدمی در جهت مخالف است . دقت این سیستم در حد 1080*1920 پیکسل و یا 1280*720 پیکسل با تعداد فریم های تصویر دو برابر در هر ثانیه می باشد .
استاندارد HDTV هیچگونه فشرده سازی را از قبیل MPEG-2 و MPEG-4 در بر نمی گیرد . نرخ بیت های مورد نیاز این سیستم در هر ثانیه چهار برابر نرخ بیت یک سیگنال SDTV می تواند یک کانال HDTV را راه اندازی کند. اتخاذ چنین تصمیمی می تواند دردناک باشد. تعجبی ندارد که معرفی MPEG-4 ممکن است کمک قابل ملاحظه ای به جا افتادن HDTV در اروپا بکند با تغییر همزمان از SDTV، MPEG-4 / HDTV می توان به ازای هر دو کانال SDTV قبلی ، یک کانال HDTV داشت. و این پایان ماجرا نیست . می توان با استفاده از مدولاسیون جدیدی که DVB-S2 نامیده می شود به بهبودی بیشتری در حداکثر نرخ بیت قابل رله هر فرستنده دست یافت این مدولاسیون ، نسخه اصلاح شده ای از مدولاسیون شناخته شده DVB-S یعنی مدولاسیون QPSK به همراه روش های تصحیح خطا می باشد . DVB-S2 تا 30 درصد بیت ریت را افزایش می دهد .
به بیان دیگر چنانچه در حال حاضر در هر فرستنده دارای 7 یا 8 کانال SDTV باشیم ، DVB-S2 امکان داشتن 10 کانال SDTV را مهیا می سازد . البته رسیورها نیز باید از نو طراحی شوند تا با DVB-S2 سازگار باشند . در چنین شرایطی رسیورهای فعلی ، بی استفاده خواهند بود . حالا یک تغییر همزمان از DVB-S+MPEG-2 به DVB-S2 +MPG-4 را تصویر کنید . با این کار در هر فرستنده دارای 20 کانال SDTV یا 5 کانال HDTV خواهیم بود ! هیچ مانعی در مقابل ترکیب تعدادی کانال HDTV و SDTV بر روی یک فرستنده وجود ندارد. مثلا 2 کانالHDTV و 12 کانال SDTV
مدتی از آزمایشات اولیه MPEG-4 و DVB-S2 می گذرد . همچنین چندین کانالHDTV را می توان در اروپا دریافت کرد هر چند الزاما مجانی نیستند ریسیورهای جدید MPEG-4 هم در حال ظاهر شدن هستند . احتمالا یک دوره زمانی مشخص را شاهد خواهیم بود که در طول آن MPEG-2 و SDTV و DVB-S2 و DVB-S و MPEG-4 و HDTV در کنار هم و در ترکیب متفاوت وجود خواهند داشت . در هر حال ما باید خود را برای تحولات چشمگیر در زمینه تلویزیونهای ماهواره ای و در طی چندسال آینده آماده کنیم.
مزایای MPEG-4 و DVB-S2
یکی از تکنیک های جدیدی که روز به روز بیشتر در تلویزیونهای ماهواره ای جا می افتد ، سیستم MPEG-4 می باشد . ممکن است یک فرد حرفه ای این سیستم را H.26 , AVG MPEG-4 یا MPEG -4.10 بنامد. این نامهای مختلف از اسامی ( یاشماره های ) استاندارد های معرفی شده ، مشتق می شوند. سیستم معروف MPEG-2 بیش از 10 سال قدمت داد و تردیدی نیست که MPEG-4 جایگزین آن خواهد شد . مسلما مزیت اصلی آن ، در کارایی بیشتر می باشد . در حالی که در سیستم MPEG-2 به نسبت تراکمی در حد 50:1 دست می یابیم ، تکنیکهای جدید چیزی در حد 100:1 را در اختیار می گذارد . چنین پیشرفتی بدین معنی است که تعداد کانالهای رادیویی و تلویزیونی قابل ارسال از یک فرستنده خاص ، به دو برابر افزایش می یابد . بنابراین با تغییر به حالت MPEG-4 مالکان شبکه های رادیو تلویزیون شاهد کاهش چشمگیری در هزینه های مالکیت یااجاره فرستنده خواهند بود .
با این همه ، برای عملی شدن موضوع نه تنها سیگنالهای ارسالی ، بلکه دیکودرها موجود در رسیورها نیز باید تغییر کرده و از نوع متفاوتی باشند . ریسیورهای معمولی اروپایی می توانند سیگنالهای MPEG-2 را رمز گشایی کنند ،اما قادر به کار با سیگنالهای MPEG-4 نیستند . بخش زیادی از آنها قادر به کار با سیگنالهای MPEG-2 با فرمت 4 : 2 : 0 هستند . گروه کوچکی از آنها نیز می توانند علاوه بر این فرمت ، با سیگنالهای MPEG-2 فرمت 4: 2: 2 نیزکار کنند . این فرمت کیفیت بالاتر تصویر را تضمین می کند و در حال حاضردر سیگنالهای برخی کانالها بکار می رود . متاسفانه تفاوت در کیفیت تصاویر، چندان قابل توجه نیست . جهت دستیابی به یک بهبود چشمگیر در کیفیت تصاویر، باید استاندارد تصاویر را از حالت معمولی ( SDTV ) به حالت کیفیت بالا (HDTV ) ارتقا دهیم . تفاوت اصلی این استاندارد ها در دقت تصاویر است . اکثر کانالهای ماهواره ای عادی که بصورت SDTV پخش می شوند ، دارای دقتی در حد 560x720 پیکسل برای سیستم PAL و یا 480x720 پیکسل برای سیستم NTSC هستند .
برخی از کانالهای تبلیغاتی ممکن است از دقت های پایین تری مانند 576x352 و یا حـــتی 288 در 352 پیکسل نیز بهره مند باشند . چنین سیگنالهای کم دقتی به نرخ بیت های کمی نیاز دارند ، اما کیفیت تصاویرشان نیز فاصله زیادی تا حد مطلوب دارند . استاندارد HDTV قدمی در جهت مخالف است . دقت این سیستم در حد 1080*1920 پیکسل و یا 1280*720 پیکسل با تعداد فریم های تصویر دو برابر در هر ثانیه می باشد .
استاندارد HDTV هیچگونه فشرده سازی را از قبیل MPEG-2 و MPEG-4 در بر نمی گیرد . نرخ بیت های مورد نیاز این سیستم در هر ثانیه چهار برابر نرخ بیت یک سیگنال SDTV می تواند یک کانال HDTV را راه اندازی کند. اتخاذ چنین تصمیمی می تواند دردناک باشد. تعجبی ندارد که معرفی MPEG-4 ممکن است کمک قابل ملاحظه ای به جا افتادن HDTV در اروپا بکند با تغییر همزمان از SDTV، MPEG-4 / HDTV می توان به ازای هر دو کانال SDTV قبلی ، یک کانال HDTV داشت. و این پایان ماجرا نیست . می توان با استفاده از مدولاسیون جدیدی که DVB-S2 نامیده می شود به بهبودی بیشتری در حداکثر نرخ بیت قابل رله هر فرستنده دست یافت این مدولاسیون ، نسخه اصلاح شده ای از مدولاسیون شناخته شده DVB-S یعنی مدولاسیون QPSK به همراه روش های تصحیح خطا می باشد . DVB-S2 تا 30 درصد بیت ریت را افزایش می دهد .
به بیان دیگر چنانچه در حال حاضر در هر فرستنده دارای 7 یا 8 کانال SDTV باشیم ، DVB-S2 امکان داشتن 10 کانال SDTV را مهیا می سازد . البته رسیورها نیز باید از نو طراحی شوند تا با DVB-S2 سازگار باشند . در چنین شرایطی رسیورهای فعلی ، بی استفاده خواهند بود . حالا یک تغییر همزمان از DVB-S+MPEG-2 به DVB-S2 +MPG-4 را تصویر کنید . با این کار در هر فرستنده دارای 20 کانال SDTV یا 5 کانال HDTV خواهیم بود ! هیچ مانعی در مقابل ترکیب تعدادی کانال HDTV و SDTV بر روی یک فرستنده وجود ندارد. مثلا 2 کانالHDTV و 12 کانال SDTV
مدتی از آزمایشات اولیه MPEG-4 و DVB-S2 می گذرد . همچنین چندین کانالHDTV را می توان در اروپا دریافت کرد هر چند الزاما مجانی نیستند ریسیورهای جدید MPEG-4 هم در حال ظاهر شدن هستند . احتمالا یک دوره زمانی مشخص را شاهد خواهیم بود که در طول آن MPEG-2 و SDTV و DVB-S2 و DVB-S و MPEG-4 و HDTV در کنار هم و در ترکیب متفاوت وجود خواهند داشت . در هر حال ما باید خود را برای تحولات چشمگیر در زمینه تلویزیونهای ماهواره ای و در طی چندسال آینده آماده کنیم.