arash3400
کنترل
- 2009-03-26
- 9,700
- 37,570
- 45
IP چیست؟
IP یک پروتکل ارتباطی می باشد. IP یک عدد 32 بیتی است که هر 3 رقم آن با . از هم جدا می شوند.شکل کلی IP را مشاهده کنید : 192.168.100.100 ***.***.***.***
به هر 8 بیت که با . از هم جدا می شوند یک اکتت گفته می شود. اینترنت بر اساس پروتکا tcp\IP راه اندازی شده است.
آدرس هایIP در پنج کلاس A,B,C,D,E معرفی شده اند.که شما باید آنها را به دقت بشناسیدو تحلیل کنید. در زیر به توضیح این کلاسها می پردازیم :
کلاس A :
در این کلاس آدرس IP می تواند از 1.0.0.0 تا 127.255.255.255 می تواند تغییر کند. در این کلاس به هیچ وخه نمی تواند اعداد 0 تا 127 اتخاب شود. زیرا این دو عدد در شبکه رضرو شده اند.
بنابراین تعداد شبکه هایی که از کلاس A استفاده می کنند126 ععدد است. وقتب به یک آدرس IP نگاه می کنید می توان کلای آن را به راحتی تشخیص داد. اگر عدد سمت چپ آدرس بین 0 تا 127 باشد آن آدرس کلاس A خواهد بود. به عنوان مثال آدرس زیر کلاس A می باشد:
43.24.123.141
کلاس B :
در آدرس های کلاس B می توان تعداد 16382 شبکه تعریف کرد و هر شبکه می تواند تا 254 عدد ماشین میزبان داشته باشد.
اختصاص آدرسهای کلاس B برای شبکه های بسیار عظیم مناسب است.
اگر اعداد سمت چپ IP بین 128 تا 191 باشد آن آدرس از کلاس B خواهد بود. به عنوان مثال آدرس زیر از این نوع کلاس می باشد:
143.24.123.141
کلاس C :
این کلاس از پرکاربرد ترین کلاس بین آدرس های IP است. در این کلاس می توان حدود دومیلیون شبکه را در جهان آدرس دهی کرد و هر شبکه می تواند تا 254 عدد ماشین میزبان داشته باشد. برای تشخیص کلاس C به سمت چپ IP نگاه کنید اگر بین 192 تا 223 بود آن آدرس از کلاس C خواهد بود. آدرس زیر یک نمونه از این کلاس است :
199.164.708.132
کلاس D :
از این آدرسها برای ارسال یک بسته به طور همزمان برای چندین ماشین میزبان استفاده می شود و به منظور عملیات رسانه ای و چند بخشی بکار می رود.
کلاس E :
این دسته از آدرس ها کاربرد خاصی ندارند و برای استفاده در آینده رزرو شده است. البته گاهی بصورت آزمایشی از این آدرس ها استفاده می شود ولی تا کنون جهانی نشده اند و قابل استفاده برای عموم نشده است
آدرس های IP به تنهایی معنی ندارد و با استفاده از Subnet musk کامل می شود. کامپیوترهای موجود در یک شبکه دارای Subnet mask یکسانی می باشند. به عنوان مثال subnet mask کلاس A برابر 255.0.0.0 و Subnet mask کلاس C برابر 255.255.255.0می باشد.
به جدول زیر دقت کنید :
پروتكل IP كه يكی از پروتكل های اساسی در اينترنت است ، بگونه ای طراحی نشده است كه بتواند از تعداد بيشماری دستگاه و كاربر متصل به اينترنت حمايت نمايد . علاوه بر اين ، هم اينك درخواست های متعددی مبنی بر استفاده از مواردی نظير ويدئو ، صوت و دستگاه های بی سيم ( نظير موبايل ) توسط برنامه ها وجود دارد كه قطعا" در آينده شتاب بيشتری خواهد گرفت .
در اوايل سال 1990 ، IETF ( برگرفته از Internet Engineering Task Force ) كه مسئوليت استانداردسازی اينترنت را برعهده دارد اعلام نمود كه پروتكل IP ( با نام Ipv4 ) دارای محدوديت هائی در زمينه آدرس دهی است و از همان زمان بر طراحی نسخه ای جديد از پروتكل فوق تاكيد و در نهايت در سال 1995 نسخه اوليه IPv6.0 آماده گرديد .
قبل از بررسی پروتكل IPv6 ، اجازه دهيد در ابتدا به برخی از ويژگی های پروتكل IPv4 كه هم اينك استفاده می گردد ، اشاره ای داشته باشيم .
پروتكل IP از جمله پروتكل های حياتی در اينترنت است كه هم اينك از نسخه شماره چهار كه به آن IPv4 گفته می شود، استفاده می گردد .
با اين كه پروتكل IPv4 دارای عملكردی فوق العاده است ولی دارای محدوديت های مختص به خود است .
پروتكل IPv4 در سال 1970 ابداع شده است و در آن زمان هيچكس فكر نمی كرد كه زمانی فرا خواهد رسيد كه برای انجام بسياری از كارها استفاده از پروتكل فوق به يك ضرورت تبديل گردد . حمايت از يك شبكه سراسری با ميليون ها كامپيوتر ، انتقال داده ، صوت و تصوير نمونه هائی از كاربرد IP در شبكه های مدرن امروزی است .
در IPv4 امنيت تعبيه نشده است و به همين دليل است كه پروتكل هائی ديگر نظير IPSec با رويكرد امنيتی پياده سازی شده است .
مهمترين چالش IPv4 ، محدوديت فضای آدرس دهی آن است . پس از گذشت چندين سال از عموميت اينترنت ، عدم وجود تعداد آدرس های IP به يكی از نگرانی های اصلی در اينترنت تبديل گرديد .
NAT ( برگرفته از Network Address Translation ) به منظور غلبه بر محدوديت تعداد آدرس های IP ابداع گرديد. فناوری فوق اين امكان را فراهم می نمايد كه كامپيوترهای موجود در يك شبكه اختصاصی ( داخلی ) از آدرس های خصوصی به منظور ارتباط با يكديگر استفاده نمايند ولی از يك آدرس IP عمومی به اشتراك گذاشته شده برای تمامی ارتباطات اينترنت استفاده نمايند .
پروتكل IPv4 از 3/ 4 ميليارد آدرس IP حمايت می نمايد.ظاهرا" عدد قابل توجهی است ولی فراموش نكنيد كه هم اينك 5 /6 ميليارد انسان در كره زمين زندگی می كنند و برخی از آنان دارای بيش از يك دستگاه متصل به اينترنت می باشند ( نظير يك كامپيوتر در محل كار ، يك كامپيوتر در منزل ، تلفن های موبايل با قابليت دستيابی به اينترنت و ... ) .
پروتكل IPv6 قادر به حمايت از 50 اكتيليون (هر اكتيليون معادل عدد يك بهمراه 48 صفر است ) آدرس IP است .
امكانات و ويژگی های جديد IPv6 :
شايد نياز به توسعه تعداد آدرس های IP با توجه به وضعيت بحرانی موجود به عنوان يكی از اهداف مهم طراحی و پياده سازی IPv6 ذكر شود ولی تمام داستان به اينجا ختم نمی شود و دلايل متعدد ديگری نيز در اين زمينه مطرح می باشد . IPv6 بگونه ای طراحی شده است تا ضمن ايجاد يك محيط همگراء زمينه استفاده از صوت ، تصوير و سرويس های داده را بر روی شبكه ای با زيرساخت IP فراهم نمايد . بدين منظور ، امكانات و پتانسيل های پيشرفته ای در IPv6 پيش بينی شده است :
افزايش فضای آدرس دهی : يكی از مهمترين مزايای IPv6 ، افزايش تعداد فضای آدرس دهی است . فضای آدرس دهی IPv6 به اندازه ای زياد است كه شايد نتوان آن را با فضای آدرس دهی IPv4 مقايسه نمود . در IPv4 ، تعداد 4,294,967,296 فضای آدرس دهی وجود دارد در حالی كه اين عدد در IPv6 به عدد 340,282,366,920,938,463,463,374,607,431,768,211,456 می رسد . افزايش آدرس های سراسری قابل روت به سازمان ها اين اجازه را خواهد داد كه مسير خود را از آدرس های IP غيرقابل روت ارائه شده توسط NAT جدا نموده و برنامه های مورد نياز خود را در يك محيط واقعی end-to-end استفاده نمايند .
پيكربندی اتوماتيك stateless :
پيكربندی اتوماتيك IP در IPv4 از طريق سرويس دهنده DHCP انجام می شود . در IPv6 اين كار توسط DHCPv6 انجام خواهد شد . در IPv6 اين وضعيت توسعه و به پيكربندی اتوماتيك stateless تعميم يافته است . با استفاده از پيكربندی اتوماتيك stateless به دستگاه ها اجازه داده می شود كه پيكربندی آدرس های IPv6 خود را از طريق ارتباط با يك روتر مجاور انجام دهند .
با اين كه پيكربندی اتوماتيك stateless برای اكثر محيط ها دارای مزايائی است ،ولی در شبكه هائی كه دارای تعداد زيادی از دستگاه ها با قابليت محدود مديريتی می باشند ، مسائلی را به دنبال خواهد داشت . يك شبكه مبتنی بر تعداد زيادی سنسور كه ممكن است شامل ميليون ها دستگاه بی سيم راه دور باشد كه صرفا" بر روی شبكه قابل دسترس می باشند ، نمونه ای در اين زمينه است. پيكربندی اتوماتيك به سازمان ها كمك خواهد كرد كه هزينه نگهداری و مديريت شبكه خود را كاهش دهند .
با اين كه پيكربندی اتوماتيك آدرس دهی خصوصی موسوم به APIPA ( برگرفته از Automatic Private IP Addressing ) ، دارای خصايص مشابهی در خصوص پيكربندی است ولی ماهيت آن با پيكربندی اتوماتيك stateless كاملا" متفاوت است . APIPA از يك محدوده خاص فضای آدرس دهی IP ( از محدوده IP:169.254.0.1 تا IP:169.254.255.254 ) در مواردی كه يك سرويس دهنده DHCP در شبكه موجود نباشد و يا سرويس گيرنده قادر به برقراری ارتباط با آن نباشد ، استفاده می نمايد . از پروتكل ARP ( برگرفته از Address Resolution Protocol ) به منظور بررسی منحصربفرد بودن آدرس IP بر روی يك شبكه محلی (LAN ) استفاده می گردد . زمانی كه يك سرويس دهنده DHCP در دسترس قرار بگيرد ، آدرس های IP سرويس گيرندگان به صورت اتوماتيك بهنگام خواهند شد .
extension header : با اين كه هدر IPv6 در مقام مقايسه با IPv4 بسيار ساده تر شده است ، ولی با ارائه extension header ، امكان ارائه قابليت های پيشرفته در سطح هدر و بسته اطلاعاتی IP پيش بينی شده است . با اضافه كردن هدر به هدر پايه IPv6 قابليت های چشمگيری برای قابليت های آتی به آن اضافه شده است . بدين ترتيب ، هدر پايه ثابت خواهد ماند و در صورت ضرورت می توان قابليت های جديد را از طريق extension header به آن اضافه نمود . در آينده می توان از extension header برای پياده سازی سرويس ها و برنامه های ارائه شده توسط يك فريمورك استاندارد و به عنوان قابليت های جديد در IPv6 استفاده نمود .
امنيت اجباری : با اين در IPv4 امكان استفاده از IPsec ( برگرفته از Internet Protocol security ) وجود دارد ، ولی توجه داشته باشيد كه ويژگی فوق به عنوان يك قابليت جديد به پروتكل فوق اضافه می گردد تا از آن در مواردی نظير tunneling ، رمزنگاری شبكه به منظور دستيابی راه دور VPNs ( برگرفته از Virtual Private Networks ) و ارتباط با سايت ها استفاده گردد . تعداد زيادی از سازمان ها از پروتكل IPsec در موارد خاصی استفاده می نمايند ولی وجود موانعی نظير NAT ، می تواند زمينه بكارگيری آن را با مشكل مواجه نمايد .
در IPv6 ، پروتكل IPsec به عنوان بخشی الزامی در پياده سازی مطرح شده است تا به كمك آن يك زيرساخت امنيتی مناسب به منظور ارائه سرويس های امنتيی نظير تائيد ، يكپارچگی و اعتمادپذيری فراهم گردد . ظرفيت عملياتی IPsec بگونه ای است كه سازمان ها به كمك آن می توانند وضعيت مدل امنيتی خود را بهبود و سياست های امنيتی خود را توسعه دهند .
آدرس دهیIPv6
تاكنون تلاش های گسترده ای به منظور استمرار حيات IPv4 و غلبه بر محدوديت تعداد آدرس های IP انجام شده است . استفاده از سياست های مختلف و NAT نمونه هائی در اين زمينه می باشد . بر اساس آخرين گزارشات منتشرشده توسط مراكز ذيصلاح ، محدوديت فضای آدرس دهی IP يك تهديد جدی است و فقط بيست و پنج درصد از فضای آدرس دهی IPv4 باقی مانده است . با اين كه شايد در برخی از كشورها اين موضوع نگران كننده نباشد ولی گسترش استفاده از دستگاه های گوناگون مبتنی بر IP ، استفاده از IPv6 را به يك ضرورت تبديل كرده است .
در IPv6 ، آدرس های IP يكصد و بيست و هشت بيتی توسط هشت شانزده بيت ( از صفر تا FFFF نوشته شده در مبنای شانزده ) كه با يك colon از يكديگر جدا می شوند ، ارائه می گردند . آدرس های IP زير نمونه هائی در اين زمينه می باشد .
3ffe:2900:d005:4:104a:2a61:0:0
3ffe:ffff:4004:1952:0:7251:bc9b:a73f
در مواردی كه در يك آدرس IPv6 چندين بلاك صفر وجود داشته باشد ، از "::" به منظور كوتاه تر شدن شكل نمايش آن استفاده می گردد .
fe80:0:0:0:0:70:77:26
=
fe80::70:77:26
IP یک پروتکل ارتباطی می باشد. IP یک عدد 32 بیتی است که هر 3 رقم آن با . از هم جدا می شوند.شکل کلی IP را مشاهده کنید : 192.168.100.100 ***.***.***.***
به هر 8 بیت که با . از هم جدا می شوند یک اکتت گفته می شود. اینترنت بر اساس پروتکا tcp\IP راه اندازی شده است.
آدرس هایIP در پنج کلاس A,B,C,D,E معرفی شده اند.که شما باید آنها را به دقت بشناسیدو تحلیل کنید. در زیر به توضیح این کلاسها می پردازیم :
کلاس A :
در این کلاس آدرس IP می تواند از 1.0.0.0 تا 127.255.255.255 می تواند تغییر کند. در این کلاس به هیچ وخه نمی تواند اعداد 0 تا 127 اتخاب شود. زیرا این دو عدد در شبکه رضرو شده اند.
بنابراین تعداد شبکه هایی که از کلاس A استفاده می کنند126 ععدد است. وقتب به یک آدرس IP نگاه می کنید می توان کلای آن را به راحتی تشخیص داد. اگر عدد سمت چپ آدرس بین 0 تا 127 باشد آن آدرس کلاس A خواهد بود. به عنوان مثال آدرس زیر کلاس A می باشد:
43.24.123.141
کلاس B :
در آدرس های کلاس B می توان تعداد 16382 شبکه تعریف کرد و هر شبکه می تواند تا 254 عدد ماشین میزبان داشته باشد.
اختصاص آدرسهای کلاس B برای شبکه های بسیار عظیم مناسب است.
اگر اعداد سمت چپ IP بین 128 تا 191 باشد آن آدرس از کلاس B خواهد بود. به عنوان مثال آدرس زیر از این نوع کلاس می باشد:
143.24.123.141
کلاس C :
این کلاس از پرکاربرد ترین کلاس بین آدرس های IP است. در این کلاس می توان حدود دومیلیون شبکه را در جهان آدرس دهی کرد و هر شبکه می تواند تا 254 عدد ماشین میزبان داشته باشد. برای تشخیص کلاس C به سمت چپ IP نگاه کنید اگر بین 192 تا 223 بود آن آدرس از کلاس C خواهد بود. آدرس زیر یک نمونه از این کلاس است :
199.164.708.132
کلاس D :
از این آدرسها برای ارسال یک بسته به طور همزمان برای چندین ماشین میزبان استفاده می شود و به منظور عملیات رسانه ای و چند بخشی بکار می رود.
کلاس E :
این دسته از آدرس ها کاربرد خاصی ندارند و برای استفاده در آینده رزرو شده است. البته گاهی بصورت آزمایشی از این آدرس ها استفاده می شود ولی تا کنون جهانی نشده اند و قابل استفاده برای عموم نشده است
آدرس های IP به تنهایی معنی ندارد و با استفاده از Subnet musk کامل می شود. کامپیوترهای موجود در یک شبکه دارای Subnet mask یکسانی می باشند. به عنوان مثال subnet mask کلاس A برابر 255.0.0.0 و Subnet mask کلاس C برابر 255.255.255.0می باشد.
به جدول زیر دقت کنید :
نام کلاس | از آدرس | تا آدرس | ماسک شبکه |
کلاس A | 10.0.0.0 | 10.255.255.255 | 255.0.0.0 |
کلاس B | 172.16.0.0 | 172.31.255.255 | 255.128.0.0 |
کلاس C | 192.168.0.0 | 192.168.255.255 | 255.255.0.0 |
پروتكل IP كه يكی از پروتكل های اساسی در اينترنت است ، بگونه ای طراحی نشده است كه بتواند از تعداد بيشماری دستگاه و كاربر متصل به اينترنت حمايت نمايد . علاوه بر اين ، هم اينك درخواست های متعددی مبنی بر استفاده از مواردی نظير ويدئو ، صوت و دستگاه های بی سيم ( نظير موبايل ) توسط برنامه ها وجود دارد كه قطعا" در آينده شتاب بيشتری خواهد گرفت .
در اوايل سال 1990 ، IETF ( برگرفته از Internet Engineering Task Force ) كه مسئوليت استانداردسازی اينترنت را برعهده دارد اعلام نمود كه پروتكل IP ( با نام Ipv4 ) دارای محدوديت هائی در زمينه آدرس دهی است و از همان زمان بر طراحی نسخه ای جديد از پروتكل فوق تاكيد و در نهايت در سال 1995 نسخه اوليه IPv6.0 آماده گرديد .
قبل از بررسی پروتكل IPv6 ، اجازه دهيد در ابتدا به برخی از ويژگی های پروتكل IPv4 كه هم اينك استفاده می گردد ، اشاره ای داشته باشيم .
پروتكل IP از جمله پروتكل های حياتی در اينترنت است كه هم اينك از نسخه شماره چهار كه به آن IPv4 گفته می شود، استفاده می گردد .
با اين كه پروتكل IPv4 دارای عملكردی فوق العاده است ولی دارای محدوديت های مختص به خود است .
پروتكل IPv4 در سال 1970 ابداع شده است و در آن زمان هيچكس فكر نمی كرد كه زمانی فرا خواهد رسيد كه برای انجام بسياری از كارها استفاده از پروتكل فوق به يك ضرورت تبديل گردد . حمايت از يك شبكه سراسری با ميليون ها كامپيوتر ، انتقال داده ، صوت و تصوير نمونه هائی از كاربرد IP در شبكه های مدرن امروزی است .
در IPv4 امنيت تعبيه نشده است و به همين دليل است كه پروتكل هائی ديگر نظير IPSec با رويكرد امنيتی پياده سازی شده است .
مهمترين چالش IPv4 ، محدوديت فضای آدرس دهی آن است . پس از گذشت چندين سال از عموميت اينترنت ، عدم وجود تعداد آدرس های IP به يكی از نگرانی های اصلی در اينترنت تبديل گرديد .
NAT ( برگرفته از Network Address Translation ) به منظور غلبه بر محدوديت تعداد آدرس های IP ابداع گرديد. فناوری فوق اين امكان را فراهم می نمايد كه كامپيوترهای موجود در يك شبكه اختصاصی ( داخلی ) از آدرس های خصوصی به منظور ارتباط با يكديگر استفاده نمايند ولی از يك آدرس IP عمومی به اشتراك گذاشته شده برای تمامی ارتباطات اينترنت استفاده نمايند .
پروتكل IPv4 از 3/ 4 ميليارد آدرس IP حمايت می نمايد.ظاهرا" عدد قابل توجهی است ولی فراموش نكنيد كه هم اينك 5 /6 ميليارد انسان در كره زمين زندگی می كنند و برخی از آنان دارای بيش از يك دستگاه متصل به اينترنت می باشند ( نظير يك كامپيوتر در محل كار ، يك كامپيوتر در منزل ، تلفن های موبايل با قابليت دستيابی به اينترنت و ... ) .
پروتكل IPv6 قادر به حمايت از 50 اكتيليون (هر اكتيليون معادل عدد يك بهمراه 48 صفر است ) آدرس IP است .
امكانات و ويژگی های جديد IPv6 :
شايد نياز به توسعه تعداد آدرس های IP با توجه به وضعيت بحرانی موجود به عنوان يكی از اهداف مهم طراحی و پياده سازی IPv6 ذكر شود ولی تمام داستان به اينجا ختم نمی شود و دلايل متعدد ديگری نيز در اين زمينه مطرح می باشد . IPv6 بگونه ای طراحی شده است تا ضمن ايجاد يك محيط همگراء زمينه استفاده از صوت ، تصوير و سرويس های داده را بر روی شبكه ای با زيرساخت IP فراهم نمايد . بدين منظور ، امكانات و پتانسيل های پيشرفته ای در IPv6 پيش بينی شده است :
افزايش فضای آدرس دهی : يكی از مهمترين مزايای IPv6 ، افزايش تعداد فضای آدرس دهی است . فضای آدرس دهی IPv6 به اندازه ای زياد است كه شايد نتوان آن را با فضای آدرس دهی IPv4 مقايسه نمود . در IPv4 ، تعداد 4,294,967,296 فضای آدرس دهی وجود دارد در حالی كه اين عدد در IPv6 به عدد 340,282,366,920,938,463,463,374,607,431,768,211,456 می رسد . افزايش آدرس های سراسری قابل روت به سازمان ها اين اجازه را خواهد داد كه مسير خود را از آدرس های IP غيرقابل روت ارائه شده توسط NAT جدا نموده و برنامه های مورد نياز خود را در يك محيط واقعی end-to-end استفاده نمايند .
پيكربندی اتوماتيك stateless :
پيكربندی اتوماتيك IP در IPv4 از طريق سرويس دهنده DHCP انجام می شود . در IPv6 اين كار توسط DHCPv6 انجام خواهد شد . در IPv6 اين وضعيت توسعه و به پيكربندی اتوماتيك stateless تعميم يافته است . با استفاده از پيكربندی اتوماتيك stateless به دستگاه ها اجازه داده می شود كه پيكربندی آدرس های IPv6 خود را از طريق ارتباط با يك روتر مجاور انجام دهند .
با اين كه پيكربندی اتوماتيك stateless برای اكثر محيط ها دارای مزايائی است ،ولی در شبكه هائی كه دارای تعداد زيادی از دستگاه ها با قابليت محدود مديريتی می باشند ، مسائلی را به دنبال خواهد داشت . يك شبكه مبتنی بر تعداد زيادی سنسور كه ممكن است شامل ميليون ها دستگاه بی سيم راه دور باشد كه صرفا" بر روی شبكه قابل دسترس می باشند ، نمونه ای در اين زمينه است. پيكربندی اتوماتيك به سازمان ها كمك خواهد كرد كه هزينه نگهداری و مديريت شبكه خود را كاهش دهند .
با اين كه پيكربندی اتوماتيك آدرس دهی خصوصی موسوم به APIPA ( برگرفته از Automatic Private IP Addressing ) ، دارای خصايص مشابهی در خصوص پيكربندی است ولی ماهيت آن با پيكربندی اتوماتيك stateless كاملا" متفاوت است . APIPA از يك محدوده خاص فضای آدرس دهی IP ( از محدوده IP:169.254.0.1 تا IP:169.254.255.254 ) در مواردی كه يك سرويس دهنده DHCP در شبكه موجود نباشد و يا سرويس گيرنده قادر به برقراری ارتباط با آن نباشد ، استفاده می نمايد . از پروتكل ARP ( برگرفته از Address Resolution Protocol ) به منظور بررسی منحصربفرد بودن آدرس IP بر روی يك شبكه محلی (LAN ) استفاده می گردد . زمانی كه يك سرويس دهنده DHCP در دسترس قرار بگيرد ، آدرس های IP سرويس گيرندگان به صورت اتوماتيك بهنگام خواهند شد .
extension header : با اين كه هدر IPv6 در مقام مقايسه با IPv4 بسيار ساده تر شده است ، ولی با ارائه extension header ، امكان ارائه قابليت های پيشرفته در سطح هدر و بسته اطلاعاتی IP پيش بينی شده است . با اضافه كردن هدر به هدر پايه IPv6 قابليت های چشمگيری برای قابليت های آتی به آن اضافه شده است . بدين ترتيب ، هدر پايه ثابت خواهد ماند و در صورت ضرورت می توان قابليت های جديد را از طريق extension header به آن اضافه نمود . در آينده می توان از extension header برای پياده سازی سرويس ها و برنامه های ارائه شده توسط يك فريمورك استاندارد و به عنوان قابليت های جديد در IPv6 استفاده نمود .
امنيت اجباری : با اين در IPv4 امكان استفاده از IPsec ( برگرفته از Internet Protocol security ) وجود دارد ، ولی توجه داشته باشيد كه ويژگی فوق به عنوان يك قابليت جديد به پروتكل فوق اضافه می گردد تا از آن در مواردی نظير tunneling ، رمزنگاری شبكه به منظور دستيابی راه دور VPNs ( برگرفته از Virtual Private Networks ) و ارتباط با سايت ها استفاده گردد . تعداد زيادی از سازمان ها از پروتكل IPsec در موارد خاصی استفاده می نمايند ولی وجود موانعی نظير NAT ، می تواند زمينه بكارگيری آن را با مشكل مواجه نمايد .
در IPv6 ، پروتكل IPsec به عنوان بخشی الزامی در پياده سازی مطرح شده است تا به كمك آن يك زيرساخت امنيتی مناسب به منظور ارائه سرويس های امنتيی نظير تائيد ، يكپارچگی و اعتمادپذيری فراهم گردد . ظرفيت عملياتی IPsec بگونه ای است كه سازمان ها به كمك آن می توانند وضعيت مدل امنيتی خود را بهبود و سياست های امنيتی خود را توسعه دهند .
آدرس دهیIPv6
تاكنون تلاش های گسترده ای به منظور استمرار حيات IPv4 و غلبه بر محدوديت تعداد آدرس های IP انجام شده است . استفاده از سياست های مختلف و NAT نمونه هائی در اين زمينه می باشد . بر اساس آخرين گزارشات منتشرشده توسط مراكز ذيصلاح ، محدوديت فضای آدرس دهی IP يك تهديد جدی است و فقط بيست و پنج درصد از فضای آدرس دهی IPv4 باقی مانده است . با اين كه شايد در برخی از كشورها اين موضوع نگران كننده نباشد ولی گسترش استفاده از دستگاه های گوناگون مبتنی بر IP ، استفاده از IPv6 را به يك ضرورت تبديل كرده است .
در IPv6 ، آدرس های IP يكصد و بيست و هشت بيتی توسط هشت شانزده بيت ( از صفر تا FFFF نوشته شده در مبنای شانزده ) كه با يك colon از يكديگر جدا می شوند ، ارائه می گردند . آدرس های IP زير نمونه هائی در اين زمينه می باشد .
3ffe:2900:d005:4:104a:2a61:0:0
3ffe:ffff:4004:1952:0:7251:bc9b:a73f
در مواردی كه در يك آدرس IPv6 چندين بلاك صفر وجود داشته باشد ، از "::" به منظور كوتاه تر شدن شكل نمايش آن استفاده می گردد .
fe80:0:0:0:0:70:77:26
=
fe80::70:77:26